قدیما شور و حالمون بیشتر بود ...

محرم که از راه می رسید یه شور و هیجان دیگه ای داشتیم، انگار ماهی هست که ما رو به خدا نزدیک تر می کرد، چقدر حالمون خوب می شد وقتی شب ها پای صحبت های حاج آقا حاضر می شدیم و برای ما از رشادت های امام حسین علیه سلام و یارانشون صحبت می کرد و برای ما می گفت که چرا این اتفاقات افتاده و چطور شد که مردم اینقدر بد شده بودن که حاضر شدن با امام حسین و یارانش چنین رفتاری رو انجام بدن، همه چیز رو می تونستیم با گوش دادن تصور کنیم و خیلی راحت اشکمون جاری می شد. این اشک ها هم خیلی حالمون رو خوب می کرد، اشکی که برای امام حسین علیه سلام ریخته میشه هرگز افسردگی به همراه نداره، خیلی به آدم شور و انرژی میده و یه جورایی راه رو به آدم نشون میده ...

قدیما همدلی ها بیشتر بود، وقتی صحبت از کار برای امام حسین علیه سلام می شد، دیگه فرقی نمی کرد با کی قراره کار رو انجام بدی، قهر و آشتی ها معنا نداشتن دیگه، همه به خاطر خود آقا امام حسین علیه سلام بود که آستین ها رو بالا می زدند و هر کسی هر کاری از دستش ساخته بود رو سریع انجام میداد. قدیما منتظر تشکر مردم و خودنمایی نبودیم ...

آره قدیما خیلی بهتر بود، قدیما وقتی صحبت از نذری بود، هرکی به فکر کمک کردن بود، هرکی هرچی وسعش می رسید کمک می کرد، ما که کوچیک تر بودیم با هیجان بیشتری دنبال ریزه کاری ها بودیم و تو انجام دادن کارها از هم سبقت می گرفتیم. آره خیلی خوب بود قدیما ...

اینکه میگم قدیما منظورم همین ده بیست سال پیش هست، تا همین چند سال پیش هم خیلی بهتر مراسم محرم رو برگزار می کردیم. اما الان دیگه نه!

چرا فکر می کنیم تو محرم باید خودنمایی کرد؟ چرا باید خودی نشون داد اون هم به آدهم های دیگه که وقتی خودی بهشون نشون بدی جای اینکه خوششون بیاد، نفرت رو تو قلبشون ایجاد می کنیم! چرا دیگه به فکر این نیستیم که به خدا خودی نشون بدیم و بگیم خدایا ببین چه بنده خوبی داری؟ ببین هرکاری از دستم بر بیاد برای حسینت می کنیم، خدایا ببین تا دستمون باز هست برای حسینت کار می کنیم، پس خداجونم وقتی دستمون بسته شد و امیدی نداشتیم شفاعت حسینت رو برای ما هم قرار بده ...

خوب بودن کار سختی نیست، فقط کافیه راه رو گم نکنیم، راه مستقیم فقط سمت خدا هست و برای رفتن به سمت خدا، باید هواسمون باشه که بنده های خوبش رو محترم بدونیم و کبر و ریا باعث نشه از خدا دور بشیم ...

التماس دعا ...