او در مادیرا پرتغال به دنیا آمد و بزرگ شد و فوتبالش را در ردهٔ بزرگسالان در اسپورتینگ آغاز کرد. در سال 2003 و در 18 سالگی به منچستر یونایتد پیوست و در اولین فصلش در این تیم، قهرمان جام حذفی انگلستان شد. او در ادامه با این تیم، در سه فصل متوالی قهرمان لیگ برتر شد و سپس لیگ قهرمانان اروپا و جام باشگاه های جهان را نیز فتح کرد و در 23 سالگی، برندهٔ اولین توپ طلایش شد. رونالدو در هنگام انتقال 94 میلیون یورویی (80 میلیون پوند) به باشگاه فوتبال رئال مادرید در سال 2009، به گران قیمت ترین بازیکن فوتبال در آن زمان تبدیل شد. رونالدو در رئال مادرید 15 جام کسب کرد که شامل 2 لا لیگا، 2 کوپا دل ری و 4 جام لیگ قهرمانان اروپا بود و به بهترین گلزن تاریخ باشگاه رئال مادرید نیز تبدیل شد. او چهار بار دیگر در سال های 2013 و 2014 و همچنین در سال های 2016 و 2017 برندهٔ توپ طلا شد؛ و 3 بار نیز در نتیجه نظرسنجی توپ طلا دوم شد و توپ طلا به رقیبش یعنی لیونل مسی رسید. در سال 2018، رونالدو با مبلغ 100 میلیون یورو (88 میلیون پوند) از رئال مادرید به یوونتوس پیوست که او را به گران قیمت ترین بازیکن در لیگ ایتالیا و همچنین گران قیمت ترین بازیکن بالای 30 سال در دنیا تبدیل کرد. او همراه با این تیم دو قهرمانی سری آ، دو قهرمانی کوپا ایتالیا و دو قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا را کسب کرد و نهایتاً در سال 2021 به منچستر یونایتد بازگشت. او در سال 2022 از این تیم جدا شد.
رونالدو در سال 2003 و در 18 سالگی برای اولین بار برای تیم ملی بزرگسالان پرتغال به میدان رفت و تاکنون بیش از 180 بار پیراهن تیم ملی پرتغال را برتن کرده که از این حیث در پرتغال رکورددار است. او با بیش از 110 گل ملی، عنوان برترین گلزن ملی پرتغال را نیز در اختیار دارد. او تاکنون در 11 تورنومنت بین المللی برای پرتغال به میدان رفته و در آن ها گلزنی کرده است. او اولین گل ملی اش را در یورو 2004 برای پرتغال به ثمر رساند. از ژوئیه 2008، او کاپیتان تیم ملی پرتغال است. در سال 2015، رونالدو از سوی فدراسیون فوتبال پرتغال به عنوان برترین بازیکن تاریخ این کشور انتخاب شد. یک سال بعد با کمک او، تیم ملی پرتغال به فینال یورو 2016 رسید و در این جام قهرمان شد. او نیز کفش نقره ای این جام (دومین گلزن برتر) را کسب کرد. او همچنین با تیم ملی پرتغال در لیگ ملت های اروپای 2019 قهرمان شد و کفش طلای یورو 2020 را نیز کسب کرد.
رونالدو یکی از مشهورترین و ثروتمندترین ورزشکاران در دنیاست. او در سال های 2016 و 2017 از سوی مجله فوربز به عنوان پردرآمدترین ورزشکار دنیا انتخاب شد و از سال 2016 تا 2019 از سوی ای اس پی ان به عنوان مشهورترین ورزشکار دنیا انتخاب شد. مجله تایم در سال 2014 نام او را در فهرست صد فرد تأثیرگذار در دنیا قرار داد. او اولین بازیکن فوتبال و سومین ورزشکار در طول تاریخ است که به درآمد بیش از 1 میلیارد دلار می رسد.
کریستیانو رونالدو دوس سانتوس آویرو در 5 فوریهٔ 1985 در محلهٔ سائو پدرو در فونشال، پایتخت مادیرا، به دنیا آمد و در محلهٔ نزدیک سانتو آنتونیو بزرگ شد.[4][5] او چهارمین و کوچک ترین فرزند ماریا دولورس دوس سانتوس ویویروس دا آویرو (آشپز) و خوزه دینیس آویرو (باغبان شهرداری و مدیر تدارکات پاره وقت) است.[6] مادربزرگ او از طرف پدرش، ایزابل دا پیده، اهل جزیرهٔ سائو ویسنته، دماغه سبز بود.[7] او یک برادر بزرگتر به نام هوگو و دو خواهر بزرگتر به نام های آلما و لیلیانا کاتیا دارد.[8] مادرش می گوید که به دلیل فقر، اعتیاد پدرش به الکل و داشتن بیش از حد فرزند تا آن زمان، می خواست او را سقط کند اما پزشکش از انجام این عمل امتناع کرد.[9][10] رونالدو در خانواده ای فقیر و مسیحی کاتولیک بزرگ شد و اتاقش با تمام خواهر و برادرهایش مشترک بود.[11]
در کودکی، رونالدو از سال 1992 تا 1995 برای آندورینیا بازی کرد،[12] که در آن جا پدرش مدیر تدارکات بود.[6] و بعداً دو سال را با باشگاه ناسیونال گذراند. در سال 1997، او در 12 سالگی برای آزمونی سه روزه به اسپورتینگ رفت و مدتی بعد قراردادی به مبلغ 1٫500 امضا کرد.[13] او سپس از مادیرا به آلکوشاچی در نزدیکی لیسبون نقل مکان کرد تا به آکادمی جوانان اسپورتینگ بپیوندد.[13] در 14 سالگی، رونالدو معتقد بود که توانایی بازی کردن به صورت نیمه حرفه ای را دارد و با مادرش موافقت کرد که تحصیلات خود را متوقف کند و کاملاً روی فوتبال تمرکز کند.[14] رونالدو در بین دیگر دانش آموزان مدرسه محبوب بود. او پس از پرتاب صندلی به سمت معلمش که به گفته اش به او «بی احترامی» کرده بود، اخراج شده بود.[14] یک سال بعد تشخیص داده شد که او مبتلا به تاکی کاردی است؛ این وضعیت می توانست او را مجبور به ترک فوتبال کند.[15] رونالدو تحت عمل جراحی قلب قرار گرفت که در آن از لیزر برای سوزاندن چندین مسیر قلبی به یک مسیر استفاده شد و میزان تپش قلب در حال استراحت او را تغییر داد.[16] او ساعاتی پس از عمل از بیمارستان مرخص شد و چند روز بعد تمرینات خود را از سر گرفت.[17]
رونالدو در نخستین بازی ملی خود در تاریخ 20 اوت 2003 در برابر تیم ملی فوتبال قزاقستان بازی کرد.[132] او در جام ملت های اروپا 2004 پرتغال، دوگل برای تیم ملی خود به ثمر رساند: نخستین گل او در بازی های گروهی مقابل یونان[133] و گل دوم او مقابل هلند در مرحلهٔ نیمه نهایی بود.[134] با گل او به هلند، پرتغال به مرحلهٔ پایانی راه یافت؛ اما در نهایت از یونان شکست خورد و نایب قهرمان شد.[135] در همان سال، با تیم ملی خود در بازی های المپیک تابستانی 2004 شرکت کرد.[136][137]
جام ملت های اروپا 2004
رونالدو در جام ملت های اروپا 2004،[138] نخستین گل ملی خود را در مرحلهٔ گروهی مقابل یونان به ثمر رساند و پرتغال بازی را 1–2 از یونان باخت.[139] او دومین گل ملی خود را نیز در نیمه نهایی این مسابقات مقابل هلند به ثمر رساند و پرتغال بازی را 1–2 از هلند برد.[140] او در ستارگان تیم های فینالیست جام ملت های اروپا، با به ثمر رساندن دوگل از نامزدهای برجسته به شمار می رفت.[141] او هم چنین نمایندهٔ پرتغال در المپیک تابستانی 2004 بود.[142][143]
جام جهانی 2006
رونالدو در مقدماتی جام جهانی فوتبال، دومین گلزن برتر اروپا با به ثمر رساندن هفت گل بوده است.[133] او نخستین گل خود در جام جهانی فوتبال را در جام جهانی 2006 آلمان در شهر فرانکفورت مقابل تیم ملی فوتبال ایران در یک ضربهٔ پنالتی به ثمر رساند.[144][145] در مرحلهٔ یک چهارم نهایی جام جهانی 2006، رونالدو مقابل تیم ملی فوتبال انگلستان و هم باشگاهی خود در منچستر یونایتد، وین رونی بازی کرد. رونی بر روی مدافع پرتغال، ریکاردو کاروالیو خطا کرد؛ با رونالدو درگیر شد و داور او را اخراج کرد. رسانه های انگلیسی بر این باورند که رونالدو پس از کارت قرمز گرفتن رونی، به داور بازی، هوراسیو الیزوندو اعتراض کرده است؛ اما پس از اخراج رونی به نیمکت پرتغال چشمک زده است و این مسئله کمی مشکوک به نظر می رسد. پس از مسابقه، رونالدو اصرار داشت که رونی دوست او بوده است.[146] در 4 ژوئیه، الیزوندو اعلام کرد که اخراج رونی به علت درگیری او با رونالدو نبوده است.[147]
واکنش های رسانه های انگلیسی سبب شد رونالدو، منچستر را ترک کند.[148] او در مصاحبه با یک روزنامهٔ ورزشی اسپانیایی به نام مارکا گفته است که قصد دارد به رئال مادرید بپیوندد.[149] فرگوسن دستیار پرتغالی خود، کارلوس کیروش را پیش رونالدو فرستاد تا ذهنیت او را عوض کند.[150][151] سرانجام، رونالدو در آوریل 2007 قراردادی پنج ساله با منچستر امضا کرد.[152]
پرتغال در نیمه نهایی جام جهانی 2006، از تیم ملی فوتبال فرانسه شکست خورد[153] و در مرحلهٔ رده بندی نیز از میزبان بازی ها، آلمان شکست خورد و به مقام چهارم نائل آمد.[154] رونالدو شانس کسب جایزهٔ بهترین بازیکن جوان سال را با رایانامههای مبارزاتی انگلیسی ها از دست داد. رأی گیری آنلاین فقط تحت تأثیر تعداد آرا انجام نمی گیرد؛ بلکه، گروه مطالعات فیفا مطالعات فنی هم می کند و آن زمان، لوکاس پودولسکی از تیم ملی فوتبال آلمان را لایق کسب این جایزه دانستند.[155]
رونالدو هفت گل برای پرتغال در مرحله مقدماتی جام ملت های اروپا 2012 به ثمر رساند؛ از جمله، دو گل مقابل بوسنی و هرزگوین در مرحلهٔ پلی آف به ثمر رساند. در قرعه کشی جام ملت های اروپا، پرتغال به همراه هلند، دانمارک و آلمان در گروه B موصوف به گروه مرگ قرارگرفت.[170] در مصاحبه با مجلهٔ ورزشی کیکر، رونالدو اظهار داشت: «من با این زندگی حرفه ای سراسر فوتبالی که دارم، برای پرتغال یک غنیمت محسوب می شود. »[171][172][173][174]
پس از شکست مجدد پرتغال مقابل آلمان، رونالدو مورد انتقاد قرارگرفت و بر اثر ناامیدی و اشتباهات خود در بازی و پیاده روی در زمین، پس از پایان مسابقه، بدون تشکر از هم تیمی های خود به اتاق های پرتغال رفت. هم تیمی او، نانی بیان کرده است: «او خشمگین زمین را ترک کرد و نیاز به درمان دارد. او به خوبی کار تیمی را انجام داد و به شدت تحت فشار بوده است و به زودی منتقدان خود را ساکت خواهدکرد. » لوئیس فیگو با توجه به انتقاد از رونالدو و رفتار او، بیان کرد: «او باید همیشه کاپیتان موفقی برای تیم ملی خود باشد؛ اگرچه این نتیجه حاصل شده است. »[175]
